Das Zahngold Reinjan Mulder’s Nieuws- en Advertentieblad

Door een medewerker

ook zanger…

Van Reinjan Mulder, de hoofdredacteur van Das Zahngold, was bekend dat hij behalve dichter, beeldend kunstenaar, jurist en criminoloog ook journalist is geweest. Maar er blijkt meer in hem te zitten. Hij zingt ook. Tijdens de viering van zijn zes ‘jubilea’, aanstaande zondag op Sociëteit De Kring, staat er een optreden gepland van de a capella groep Herman in een  bakje Geitenkwark, waarin een belangrijke rol zou zijn weggelegd voor één of meer solo’s van Reinjan Mulder. Volgens een woordvoerder van de close harmony groep, de heer Rutger Lemm, zal de groep, waarin onder meer ook Polle Vrienten zingt, naar alle waarschijnlijkheid enkele nummers ‘staand repertoire’ brengen, maar is ook een nummer uit (meer…)

Door een medewerker

UPDATE – De hoofdredacteur van Das Zahngold, Reinjan Mulder, heeft laten doorschemeren dat hij op 11 januari 2009 ‘voor het eerst sinds mensenheugenis’ zijn verjaardag wil vieren. Aanleiding voor zijn besluit, zegt hij, is

Reinjan Mulder: 6 jubilea

het toevallig samenkomen van een lange reeks jubilea. In 2009 is het tien jaar geleden dat hij als pas begonnen uitgever bij Uitgeverij De Geus zijn eerste en misschien wel beste roman contracteerde: De Geschiedenis van mijn kaalheid van Marek van der Jagt. Dat achter deze naam de auteur Arnon Grunberg schuilging heeft in niet onbelangrijke mate bijgedragen aan de voor een debuut vrij hoge verkoopcijfers van het boek.
Daarnaast is het in 2009 dertig jaar geleden dat hij voor het eerst bij NRC Handelsblad in dienst trad.  (meer…)

Beste Job Lisman,

Sommige filosofen hebben gezegd dat je bent wat je bent ‘met anderen’. Wij zouden zeggen: ik link dus ik ben.

Reinjan Mulder en Job Lisman (r.) foto Jan Zandbergen

Maar ze hebben wel gelijk. Tweenhalve maand geleden heb ik me op advies van mijn personal coach op LinkedIn gestort en ik heb gemerkt dat ik daar, met ‘anderen’, eindelijk iemand geworden ben. Ik heb maar liefst 211 connecties –  nee 212, ik krijg zojuist nog een hartelijke congratulations-mail, omdat vannacht de cineast Erik Lieshout tot mijn netwerk is toegetreden. En een hartelijke mail van Erik zelf. Long time no see.

Vroeger was je netwerk iets waar je beschaamd over zweeg, en des te beschaamder naarmate het groter en indrukwekkender was. Expliciet ‘netwerken’ was iets voor kneuzen en de eenzamen onder ons.  Maar nu is het niets minder dan ons wezen geworden. Ons zelf.

Het eerste waarin we nu bij een nieuwe relatie geinteresseerd zijn, is: hoeveel links heeft hij of zij op LinkedIn. En: wie heeft de meeste, hij of ik?

Gelukkig biedt het LinkedIn-systeem meer mogelijkheden. Zelf ben ik veel meer geinteresseerd in het fenomeen ‘Shared Connections’. Relaties die je met anderen deelt.

Soms droom ik dat ik iemand aanklik die meer dan tweehonderd connecties met me deelt – en dat ik dan zie dat ik die iemand ben.

Hoe dan ook: hoe meer gedeelde connecties, hoe meer ik.

Deze week ben ik daarom een Most Shared Connections Competition gestart, om te zien wie in zijn ‘zijn met anderen’ mij het meest (meer…)

Door onze correspondent

UPDATE NEURENBERG, 23 december – Deze maand is bij het gerechtshof in Neurenberg in hoger beroep opnieuw een zaak begonnen over de diefstal van gouden resten uit gebitten, het zogeheten Zahngold. Het gaat om zes mannen uit Neurenberg in de leeftijd van 30 tot 55 die in totaal minstens 130.000 euro hebbenverdiend met de verkoop van achtergebleven goud uit het crematorium. Elke twee weken liep een van hen met een zakje goud uit de ovens naar de juwelier, die daarvoor vervolgens een paar duizend euro neertelde. In eerste instantie waren de zes door het kantongerecht tot geldboetes en voorwaardelijke vrijheidstraffen veroordeeld. Ze zijn het daar niet mee eens, omdat ze vinden dat hun handelwijze geen diefstal is. Hun advocaten sturen aan op vrijspraak.

Neurenberger speelgoedwinkel

Neurenberg, de stad van het houten speelgoed, het oorlogstribunaal en de Neurenberger rassenwetten, was er tot vorig jaar vanuit gegaan dat eventuele goudrestanten uit lijken na het verbranden automatisch met de as in de urnen zouden terechtkomen. Door de aanwezigheid van een metaalfilter bleven de kostbare resten echter – samen met spijkers van de kist en metalen heupprothesen – in de oven achter, zodat de medewerkers van het crematorium ze ‘voor het oprapen’ hadden.

Inmiddels heeft Neurenberg speciale goudopvangapparatuur voor het crematorium aangeschaft, zodat de ongeorganiseerde ontvreemding door willekeurige werknemers niet langer mogelijk is, zo heeft een woordvoerder van het stadsbestuur voor het gerechtshof verklaard. Voortaan, zo zei hij, zal de opbrengst van het goud uit de verbrande lijken rechtstreeks en wettelijk aan de stad Neurenberg ten goede komen. Bij een goudprijs van 18 a 19 euro per gram wordt gerekend op een bedrag van 250.000 euro per jaar.

Net als in een vergelijkbare zaak in de Duitse stad Hof voerden de zes verdachten van de goudroof als verdediging voor hun handelwijze aan dat het goud uit de verbrande lijken van niemand was, een res nullius, en dat het daarom straffeloos meegenomen mocht worden door (meer…)

Door Reinjan Mulder
‘Ik ben geen vrouwenman. Mij zul je op feestjes niet gauw in de rondte zien spieden om te zien of ik nog ergens een steelse blik van een dame kan vangen. Ik begrijp daarom nog steeds niet goed hoe ik die avond met Edith bevriend ben geraakt. We hebben een tijdje naast elkaar aan tafel gezeten, tegenover de schrijfster Benoite Groult, voor wie het feest was georganiseerd. Uitgeverij Vassallucci had eerder haar Zout op mijn huid uitgegeven, een boek over een oudere dame die

(meer…)

Haus am Wannsee, Berlijn

Door onze redactie

HOF, 30 november – Drie voormalige werknemers van het crematorium in de Duitse stad Hof zijn vorig jaar vrijgesproken nadat ze uit de as van zeshonderd lijken de gouden kiezen, het zogeheten Zahngold, hadden weggehaald en verkocht. De rechtbank van Hof vond hun lucratieve handel noch lijkschennis noch diefstal. De mannen, in de leeftijd tussen 49 en 51, hadden in 2005 en 2006 50.000 euro verdiend met de verkoop van de goudresten.
Volgens de rechtbank is het verbranden van lijken ‘een koele en (meer…)

Weingut Reisinger vanuit Multatuli’s keuken gezien

Door Reinjan Mulder

Ik zit in de boeken, en dat brengt met zich mee dat ik één keer per jaar in Frankfurt de Boekenbeurs bezoek. Niet om boeken te kopen, er verschijnen al meer dan genoeg boeken in Nederland, maar om de mensen te zien die zich achter de boeken ophouden. De uitgevers, de redacteuren, de mensen van het Productiefonds, en de internationale agenten, ja, vooral die.
De meeste van die mensen achter de boeken zitten tijdens de Boekenbeurs in een hotel in Frankfurt, waar ze per dag vijfhonderd euro betalen voor een kamertje van hoogstens drie bij vier, maar ik geef er de voorkeur aan om dan aan de Rijn te logeren. In het plaatsje Nieder-Ingelheim ligt een heerlijk hotel dat luistert naar de veelbelovende naam Multatuli, en daar, in de kamer waar 121 jaar geleden Nederlands grootste schrijver de geest gaf, lees ik (meer…)

Door Reinjan Mulder

Meer dan een eeuw lang was St. Pancras Station in Londen het paradepaardje van de Britse Spoorwegen. Het werd gebouwd rond 1860 als laatste van de reeks grote Londense stations en diende als het eindpunt van de belangrijke lijn naar Midden Engeland. Anders dan Liverpool Street Station of Victoria werd het kolossale station in een toen zeer moderne neo-gothische stijl opgetrokken, als een kathedraal, met veel ronde en puntige vormen en talloze victoriaanse ornamenten. Sinds 1873 was er bovendien nog het grootste hotel van Londen gevestigd, het Midlands Grand Hotel, met honderden luxueuze kamers en, een noviteit in die dagen, een hydraulische lift. (meer…)

Pascal Mercier: Nachttrein naar Lissabon

‘Als het zo is, dat wij slechts een klein deel kunnen leven van hetgeen we in ons hebben – wat gebeurt er dan met de rest?’ Dat is de vraag die de Zwitserse leraar Raimund Gregorius stelt in Nachttrein naar Lissabon van de Duitse schrijver Pascal Mercier, wanneer hij van het ene moment op het andere besluit de school waar hij meer dan dertig jaar heeft lesgegeven in de steek te laten, en af te reizen naar Lissabon. Gregorius realiseert zich dat, als hij nu niets doet, zijn leerlingen nog zoveel meer leven voor zich hebben dan hijzelf. Hij wil ‘nog iets anders’ van zijn leven maken. (meer…)

Het Leidse Museum Boerhaave heeft een fraaie tentoonstelling ingericht over Heike Kamerlingh Onnes ingericht, de natuurkundige die Leiden tot de koudste plek op aarde maakte.
Bij wijze van experiment is de toegang tot ‘De jacht op het Absolute Nulpunt’ gratis.
Ik vraag de kassier om een kaartje en krijg een strookje met de tekst: (meer…)