Archive for the ‘Onze doden’ Category

Die wit geweld – Bij de dood van de Zuidafrikaanse uitgever A.A. Balkema (89)

Door Reinjan Mulder In de Zuidafrikaanse pers heeft het overlijden van de Nederlandse uitgever en boekverkoper A.A. Balkema (89) op 4 september 1996 aanmerkelijk meer aandacht gekregen dan in Nederland. Drie dagen na zijn dood in een Rotterdams verzorgingstehuis schreef het dagblad Die Burger dat het slechte nieuws zich ‘soos die spreekwoordelike veldbrand’ door de […]

Renate Rubinstein: standvastig maar wendbaar

Door Reinjan Miulder Recensie van: Renate Rubinstein: Mijn beter ik. Verspreide stukken 1952-1990. Uitg. Meulenhoff. 813 blz.  Hoe zou Renate Rubinstein nu over Harry Mulisch hebben geschreven? Die vraag dringt zich op bij het lezen van de royale, achthonderd bladzijden dikke verzameling van tijdens haar leven nooit gebundelde stukken Mijn beter ik. Harry Mulisch is, […]

‘Zoveel vormen van verdriet, ik wist het niet’ – Connie Palmen over Ischa Meijer, rouw en ‘De Vriendschap’

Eerste interview met Connie Palmen na de dood van Ischa Meijer. Over haar net verschenen roman ‘De vriendschap’, het missen van Ischa en rouw. De eerste plannen voor I.M. Door Reinjan Mulder Connie Palmen onderzoekt in haar tweede roman De vriendschap hoe mensen aan iets of iemand gehecht kunnen raken. Daarna had ze een volgend boek willen […]

Bij de begrafenis van Annie M.G. Schmidt – In een roze wolk wordt Annie verlost uit de ban van de tijd

Door Reinjan Mulder AMSTERDAM, 26 MEI 1995. ‘Daar zit die mevrouw in.’ Een klein meisje met zelfgeplukte bloemetjes in de hand heeft er weinig moeite mee om aan haar vriendinnetje uit te leggen wat zich in de met bloemen bedekte kist bevindt die door mannen in het zwart uit een rondvaartboot wordt gedragen. Ja, knikt […]

‘Verzinnen is ongepast’ – interview met Blake Morrison

Door Reinjan Mulder ‘Het is moeilijk als je iemand alleen nog maar in overleden toestand kunt herinneren,’ zegt de Engelse schrijver Blake Morrison. Daarom schreef hij En wanneer zag jij voor het laatst je vader?, een vader-en-zoonboek dat hij beslist geen roman wilde noemen. ‘Bij non-fictie denk je: Mijn God, dit gebeurt! Dat geeft een […]

Schreeuwen om een keurslijf – Over de roman ‘Teheran, een zwanenzang’ van de schrijver F. Springer

Door Reinjan Mulder Recensie van: F. Springer: Teheran, een zwanezang. Uitg. Querido, 1991, 376 blz. De negentiende-eeuwse Engelse schrijver James Morier kreeg in zijn tijd grote bekendheid met een aantal reisboeken en romans die zich afspeelden in de Oriënt. Na zijn dood, in 1849, is hij echter vooral blijven voortleven als de schrijver van één […]

Van de ene loopgraaf in de andere – Over ‘De Vertekening’ van F.B. Hotz

Door Reinjan Mulder Recensie van: F. B. Hotz, De vertekening. Uitg. De Arbeiderspers. 1991. 135 blz.  In De vertekening, het late romandebuut van F. B. Hotz (69), wordt een langdurige loopgravenoorlog uitgevochten. Hoofdpersoon van het verhaal is een weinig succesvolle kunstschilder die zich tot zijn verdriet met onbenullige baantjes in het leven moet houden en […]

Een eenmans-actiegroep tegen de rest van Nederland – bij de dood van Renate Rubinstein (1929-1990)

Door Reinjan Mulder In het verhaal ‘Niet de woorden maar de stem’, dat in mei 1965 in het maandblad Avenue verscheen, heeft de op 23 november overleden Renate Rubinstein een aantal herinneringen aan haar jeugd beschreven die bij haar bovenkwamen na de dood van haar moeder. Het is een ontroerend verhaal, waarvan ze later heeft […]

Bij de dood van de schrijver Frans Kellendonk (1950-1990): Voortdurend in verzet

Door Reinjan Mulder Het is niet eenvoudig de donderdag overleden schrijver Frans Kellendonk in enigszins gangbare termen te typeren. Er zijn waarschijnlijk maar weinig schrijvers van zijn generatie die zich zo tegen typeringen hebben verzet als hij. Kellendonk zag het schrijven van romans en verhalen de laatste jaren steeds meer als een ernstige en hoogst […]

Paulina in Parijs – W.F. Hermans laatste grote roman ‘Au pair’ over zijn geliefde, tweede vaderland

Door Reinjan Mulder De eerste vijf hoofdstukken van Au pair, de laatste grote roman van Willem Frederik Hermans (1921-1995), wekken niet meteen de allerhoogste verwachtingen. Het boek heeft geen mooie openingszin zoals Nooit meer slapen (‘De portier is een invalide’). Er staan geen mooie scènes in. In korte, inleidende alinea’s begint Hermans eerst met wat ferme […]