Archive for the ‘Onze doden’ Category

Een leven lang schrijven tegen leugenaars, gekken en malloten – 20 jaar na de dood van W.F. Hermans

Door Reinjan Mulder Twintig jaar geleden, op 27 april 1995, overleed in een ziekenhuis in Utrecht de schrijver Willem Frederik Hermans. Ik heb Hermans nooit goed gekend, en dan nog voornamelijk als schrijver, uit zijn boeken. Zijn belangrijkste werken had hij toen ik voor het eerst van hem hoorde, ook al geschreven. Dat maakte dat ik nooit de verrassing heb mogen […]

Bij de dood van Hannelore Grünberg-Klein (87): het meisje dat er niet had mogen zijn

Door Reinjan Mulder Twee weken geleden overleed Hannelore Grünberg-Klein, de moeder van Arnon Grunberg. Niet onopgemerkt, bijna alle kranten besteedden er aandacht aan. En terecht. Hannelore Grünberg-Klein werd voorgoed een publieke figuur door de verschijning van Grunberg’s succesvolle debuut ‘Blauwe maandagen’. Daarna kwam ze geregeld terug in de publiciteit, in interviews met Arnon Grunberg en in […]

‘De einder is altijd blauw’ – gesprek over de roman ‘Moenie kijk nie’ van Henk van Woerden (1947 – 2005)

Door Reinjan Mulder ‘Waarom is er nooit gevraagd waarom zoveel Nederlanders in de jaren vijftig zijn geëmigreerd? Hoe zijn ze opgenomen in hun nieuwe omgeving? En waarom faalden ze? We zouden daar veel van kunnen leren voor onze eigen omgang met allochtonen. Die hebben voor een groot deel dezelfde motieven gehad om hier te komen […]

Een leven in stukjes – Bij de biografie van Kees Fens

Door Reinjan Mulder UPDATE – Het krantenstuk van Kees Fens dat me het eerst te binnen schiet, gaat over ‘de Steen’ van Carolien Gehrels. Het Amsterdamse stadsbestuur had in zijn wijsheid besloten – of toegestaan – dat de prachtige Sandberg-vleugel van het Stedelijk Museum tegen de vlakte moest, en om dat besluit demonstratief te onderstrepen […]

Bij de dood van Leo Vroman (1915-2014): Wat hij missen kon – minstens 800 woorden tegen het plagen

Op mijn bureau ligt een enveloppe met doorgekrast de naam van Leo Vroman erop. Al drie jaar lang. In die enveloppe zit een boekje dat voor Leo Vroman bestemd was. Vroman had ons op ons verzoek een bijdrage van 800 woorden geleverd voor het eerste boek van onze uitgeverij Babel & Voss, Wat we missen kunnen, […]

Bij de dood van Hermine de Graaf, de vrouw op het zand – een teruggevonden brief over ‘Mijn moeder en de duif’

Door Reinjan Mulder UPDATE, 24 NOVEMBER 2018 – ‘Ik ben de chroniqueur van het tafereel, en ik verover me opnieuw, met terugwerkende kracht, een plaatsje in de hechte gemeenschap van mijn zusters, door het verhaal keer op keer met alle details te vertellen. Vederlicht dwalen mijn gesloten ogen over het pijpestro, het lijkt alsof ik […]

Zwarte donderdag – De zelfverloochening van Bruno Schulz

Door Reinjan Mulder Eén van de intrigerendste verhalen over de vandaag 71 jaar geleden neergeschoten Poolse schrijver en graficus Bruno Schulz (1892-1942), is de geschiedenis van de muurschilderingen die hij in 1941, een jaar voor zijn dood, maakte. De Duitse troepen waren in de zomer van dat jaar zijn woonplaats Drohobycz, in het toenmalige Galicië, […]

De twee kanten van de Sloweense schilder Zoran Music (1909-2005) – reis door mijn boekenkast (63)

Door Reinjan Mulder De Sloveense schilder Zoran Music (1909-2005) is in Frankrijk vooral bekend geworden door de tekeningen en schilderijen die hij van Dachau maakte. In 1944 was hij vanuit Venetië naar dit concentratiekamp gedeporteerd, en wat hij daar zag, legde hij vast in werken die sindsdien klassiek zijn geworden. Toch heeft hij in zijn […]

Als in een verfblik – dood zijn in het dorp Deil

Door Reinjan Mulder Sommige mensen willen begraven worden, anderen kiezen voor cremeren. Maar er zijn ook mensen die ‘het’ nog niet weten. Mijn moeder wist het nog niet. Toen mijn vader overleed, twaalf jaar geleden, wilde hij beslist gecremeerd worden. Dat had hij al op jonge leeftijd besloten en daar was hij nooit meer van […]

Bij de dood van de Colombiaanse schrijver Alvaro Mutis (1923-2013): De marsgast is niet meer

Door Reinjan Mulder Op de zeilschepen die in vroeger eeuwen de zeven zeeën bevoeren, was het gebruik dat één matroos de functie van marsgast kreeg. Zijn taak was het om hoog op een platform rond de mast de wacht te houden en te waarschuwen als er onheil naderde. In de tijd dat er nog geen radio of […]