Das Zahngold Reinjan Mulder’s Nieuws- en Advertentieblad

Door Reinjan Mulder

Van alle kanten bekeken

Ik denk liever niet aan geld. Maar soms denkt het geld aan mij, en hoe, en kan ik me daar niet aan onttrekken. En heel soms heb ik het gevoel dat de financiële wereld zich bemoeit met zaken die haar helemaal niets aangaan.
In de Volkskrant van 9 november 2013 stond een interessante artikel van Frank van Alphen over het fenomeen van de nu massaal vrijvallende koopsompolissen. Koopsompolissen zult u vragen? Dat is toch zwendel? Nee, dat zijn die dingen waarvoor jarenlang grote, groene advertenties van Centraal Beheer in de Volkskrant en andere nette kranten stonden, die ons opriepen om nu voordelig geld voor later weg te zetten.
Toen ik een keer van baan veranderde en ik daardoor volgens iedereen om me heen een ‘pensioenbreuk’ opliep, heb ik me, stom genoeg, wel eens laten verleiden om aan zo’n oproep in mijn lijfblad gehoor te geven – en nu zit ik met de gebakken peren.
Want helaas ontbreekt in dat artikel in de Volkskrant het belangrijkste gegeven. Dat is is dat grote verzekeraars zoals Centraal Beheer/ Achmea tegenwoordig, voor ze tot een uitkering van het gespaarde geld in de vorm van banksparen of een lijfrente overgaan, eerst van hun cliënten vragen om een verplicht telefonisch ‘adviesgesprek’ met hen aan te gaan, a raison van 150 euro.
Dat zou allemaal nog niet zo erg zijn, al zou ik persoonlijk liever advies krijgen van een onafhankelijke adviseur in een kantoortje dan van een onbekende man of vrouw aan de telefoon, erger is dat cliënten die hun geld nu van Centraal Beheer willen terugkrijgen voorafgaand aan zo’n verplicht ‘adviesgesprek’ ook nog eens eerst een super lang formulier moeten invullen van 11 (elf!) velletjes, waarin hun – letterlijk – het financiële hemd van het lijf wordt gevraagd.
Zo moest ik, toen ik recent het bescheiden bedrag wilde laten uitkeren dat mij jaren geleden in zo’n paginagrote groene advertentie zonder enig voorbehoud was voorgespiegeld, aan Centraal Beheer eerst schriftelijk doorgeven:
wat mijn inkomen was, nu en in de toekomst,
wie mijn vrouw was,
wat zij verdiende,
wanneer zij geboren was,
wanneer haar pensioen inging,
hoeveel ons huis waard was,
hoeveel zij en ik op onze spaarbankboekjes hadden,
wat we verder nog bezaten,
of ik gescheiden was,
hoeveel kinderen ik had,
zo ja, of die nog studeerden,
en zo ja, of die door mij onderhouden werden,
of ik een testament had,
of ik ervaring had met een groot aantal bankproducten,
wat ik wanneer met het geld wilde gaan doen,
etcetera, etcetera, etcetera.
Ik voelde me van alle kanten bekeken. Let wel: ik moest dit allemaal per omgaande aan een mij totaal onbekende verzekeringsklerk in Apeldoorn schrijven die ik nog nooit van mijn leven had ontmoet, wilde ik tenminste van hem en zijn collega’s eindelijk die paar euro’s terugkrijgen die mij nu al meer dan twintig jaar wettig toebehoren. Want toen ik een paar die van die impertinente vragen met redenen omkleed gedeeltelijk open had gelaten, omdat ik daar zelfs tegenover mijn beste vrienden nog geen antwoord op zou willen geven, werd mij door een andere, mij alweer totaal onbekende klerk bij Centraal Beheer per kerende post in een standaardbrief gevraagd de ontbrekende privégegevens alsnog in te vullen, om zo het adviesgesprek a 150 euro en de uitkering van mijn geld mogelijk te maken.
In normale mensentaal heet zoiets chantage, of misschien wel verduistering.

Verscheen eerder in de Volkskrant van 16 november 2013.