Wiplala – Bij de begrafenis van Annie M.G. Schmidt
Door Reinjan Mulder
‘Sinds wanneer recenseren we ook begrafenissen?’
‘Sinds vandaag.’
Mijn collega Bianca Stigter vond die 25ste mei 1995 dat ik niet alleen naar de begrafenis van Annie M.G. Schmidt moest gaan, ik moest er ook wat over schrijven.
Het was niet mijn eerste begrafenis die ik in functie bijwoonde. Zeker vanaf het moment dat ik NRC-redacteur was, had ik al heel wat doden naar hun rustplaats begeleid, auteurs, collega-redacteuren, uitgevers, vertalers, medewerkers. Maar dan had ik altijd zwijgend acte de presence gegeven, aan de zijkant, en was het niet in me opgekomen zo’n droevig moment tot onderwerp van een stukje te maken. Of een foto. Ik ging niet over lijken.
Maar vandaag was alles anders. Annie Schmidt was dood, niet alleen de eerste schrijver van wie ik zelf boeken had bezeten, echte boeken, Annie Schmidt was niets minder dan een nationaal symbool. Haar dood verdiende niet alleen een necrologie in de krant, en wat voor een, ook haar begrafenis was nieuws.
Ik kwam het stukje pas weer tegen, toen ik op zoek was naar iets anders, en wat me opviel, was dat mijn naam er niet bij stond. Kennelijk ging het me te ver om me ook maar enigszins te profileren met Annie M.G. Schmidts laatste manifestatie op aarde.
‘Ook uw redacteur stond aan het graf van Annie M.G. Schmidt, en weende…’ Nee toch!
Vandaag maak ik het goed. Het stukje staat nu op mijn website, mét mijn naam erbij, en met het boek van Annie M.G. Schmidt dat ik na 63 jaar nog altijd in de kast heb staan: Wiplala, met plaatjes van Jenny Dalenoord – Amsterdam – N.V. De arbeiderspers – MCMLVIII.
Ik sla het open en zie dat op de titelpagina nog altijd in rode balpen, in het mooie handschrift van mijn oma Suus geschreven is:
‘Van St. Nicolaas, 6 December ’58’.