Das Zahngold Reinjan Mulder’s Nieuws- en Advertentieblad

Fietsdemonstratie op de Dam

Door Reinjan Mulder
Vannacht droomde ik dat Amsterdam zich eenzijdig onafhankelijk had verklaard van Nederland. In navolging van Catalonië had de stad genoeg gekregen van het geneuzel op het Binnenhof dat er nu al jaren lang voor zorgt dat de half miljoen fietsers die de stad telt dag in dag uit bloot staan aan de dreiging slachtoffer te worden van snorscooters. We zouden het voortaan zelf oplossen.
Drieënhalf jaar geleden overkwam het mij zelf. Ik reed op het fietspad langs de Linnaeusstraat, stapvoets, omdat ik bij de zebra naar links af wilde slaan en achter me een (brom)fietser zag. Nog geen seconde later lag ik languit op de rand van de stoep, en lag mijn verfrommelde fiets minstens een meter verder. Ik was in volle vaart van achteren door een scooter geschept.
Er kwam een ambulance voorrijden en in het OLVG hoorde ik dat mijn enkel op twee plaatsen gebroken was, evenals mijn kuitbeen. Ik kon geen stap meer zetten.
De twee mannen die op de scooter hadden gezeten, waren flink tegen me tekeer gegaan, omdat ze een afspraak dreigden te missen en een van beide was meteen druk gaan bellen om door te geven dat ze nu misschien iets later kwamen.
Wie zij waren, wist ik tot vorige week niet. Toen tekende ik eindelijk een contract met de verzekering van de scooterrijders, dat mij royaal de schade vergoedde die ik drie jaar geleden geleden had. Op dat contract kwam ik voor het eerst de naam van de dader tegen. Ik was drie jaar geleden uitvoerig gehoord door een vriendelijke politieman, maar die zei dat hij ‘de privacy’ van de daders moest beschermen en dat ‘dit soort jongens’ totaal niet geïnteresseerd zijn in de schade die ze aanrichtten.
Ook op de rechtszitting, nu twee jaar geleden, zijn de daders niet komen opdagen. Laten we hopen dat ze uiteindelijk nog wel de 750 euro boete hebben betaald die de rechter ze toen heeft opgelegd.

Voor het eerst sinds mijn studententijd…

Natuurlijk is het mooi dat ik nu, dank zij een letselschadeadvocaat, na allerlei medische onderzoeken en onderhandelingen een materiële genoegdoening heb gekregen voor het feit dat ik een paar maanden met mijn been in het gips heb gelopen, een wandelvakantie in het water zag vallen, maanden fysiotherapie moest ondergaan, en soms maar moeite mijn werk kon doen. Het is ook wel een prettig idee dat ik na al die jaren eindelijk toch nog te horen krijg welke naam er bij de bestuurder van de ongeluks-scooter hoort. Na het ongeluk had ik hem meteen mijn kaartje gegeven, maar van hem kreeg ik nooit iets terug. Je wilt toch wel eens weten wie je zomaar, op een warme, doordeweekse middag het ziekenhuis in gereden heeft. Dat lijkt mij een zaak van burgelijk fatsoen. Het blijft een vreemd en griezelig idee dat je in deze maatschappij iemand enorme schade kunt  toebrengen zonder daar verder nog over na te hoeven denken.

Ondertussen blijf ik bang voor een volgend ongeluk. Bijna dagelijks ben ik getuige van bijna-ongelukken, en soms ook gaat het ergens echt goed mis. Het was dan ook heel wat praktischer geweest als het bestuur van dit land, toen het erop aan kwam, al meteen zijn verantwoordelijkheid had genomen. Dan was al veel eerder voorkomen dat onze fietspaden een permanente bron van gevaar voor fietsers zijn – en was mij de afgelopen jaren heel wat ellende bespaard.
Daarom ben ik anderhalve maand geleden voor het eerst sinds mijn studententijd weer gaan demonstreren in de stad. Groepen als Schone lucht en Ruimte en  Geef het Fietspad terug’hadden op 22 september een grote fietstocht door de Amsterdamse binnenstad georganiseerd, die de landelijke politiek er van moest doordringen dat een wettelijke maatregel om scooters naar de rijweg te kunnen verbannen geen uitstel meer kon hebben.

‘Op eigen kracht’ – Historisch omslag van het blad van de Amsterdamse Fietsersbond (toen nog ENWB)

Of dat signaal inmiddels tot alle politici in Den Haag is doorgedrongen, weet ik nog niet. Op straat heb ik onder de circa 500 demonstranten alleen wat actieve leden van GroenLinks in Amsterdam gezien, herkenbaar aan hun felle, groene jacks, en een enkele plaatselijke D66er.
Ook weet ik niet of we erg veel indruk op de scooterrijders hebben gemaakt die we onderweg tegenkwamen. Terwijl de meeste automobilisten en fietsers nog geduldig wachtten tot we met zijn allen voorbij waren, reden sommige scooterrijders al meteen dwars door onze optocht heen, of ze raceten lachend over de stoep langs ons heen.
Ja hoor, zo kende ik ze weer.

Tien dagen later mocht ik nog als scooter-slachtoffer met een kleine delegatie mee die aan de Kamercommissie voor Infrastructuur en Milieu een map met 20.000 handtekeningen overhandigde. Van tevoren was ons ingefluisterd dat vooral het commissielid van de VVD, Barbara Visser, nog aarzelde welk standpunt haar partij zou innemen. Zou ze gehoor geven aan de stem van de Amsterdamse fietsers, of zwichten voor de luidruchtige scooterlobby? Van alle kanten werd ze in het Kamergebouw door ons bijgepraat.
Amper twee weken later werd bekend dat juist zij de Kamercommissie alweer ging verlaten, om staatssecretaris op Defensie te worden. Er was toen nog steeds geen overleg met de minister geweest over de schriftelijke kamervragen die over onze zaak waren gesteld.

De auteur als fietsende uitgever in de scootervrije Fietspassage onder het Rijksmuseum

De actiegroep ‘Geef het Fietspad’ terug, waarin de Fietsersbond participeert, houdt er nu rekening mee dat in dit komende overleg al meteen gestemd gaat worden over een aantal scootermoties, zodat, als het allemaal meezit, de maatregel nog net voor 1 januari afgekondigd kan worden.
Lukt dat niet, omdat de zaak nog langs de Raad van State moet en er ook nog het probleem van de speed-pedelec speelt, dan zou 1 juli 2018 pas weer de volgende mogelijkheid zijn voor een maatregel tegen scooters op het fietspad, waarna er sowieso nog 3 maanden nodig zijn om de maatregel in te voeren.

De actiegroep roept daarom iedereen op om in ieder geval tot de gemeenteraadsverkiezingen in maart 2018 zijn of haar stem te laten horen, omdat de gemeente ook zonder een aparte maatregel van de minister al snorfietsers tussen de auto’s kan laten rijden.
Ook wordt er rekening mee gehouden dat het verbieden van de snorfiets in Amsterdam juridisch nog aangevochten gaat worden, zodat nu snel alle zeilen bijgezet moeten worden.
Iedereen moet er van doordrongen worden hoe gevaarlijk de huidige situatie is. ‘Kom in actie,’ zegt de actiegroep, ‘en vertel luid en duidelijk overal uw eigen verhaal’.
Laten we er voor zorgen, voeg ik daaraan toe, dat Amsterdam zich niet zoals in Spanje hoeft los te maken van het Koninkrijk der Nederlanden, omdat het voor onze noden geen oog heeft gehad.

Verschijnt ook in ‘Oek’ (Op Eigen Kracht), het blad van de Fietsersbond Amsterdam. Click hier voor een artikel in NRC Handelsblad (2014) over mijn ervaring als scooterslachtoffer.