Das Zahngold Reinjan Mulder’s Nieuws- en Advertentieblad

Door Reinjan Mulder
Wie – en vooral wat – zou ik zijn geworden, wanneer het Nederlandse onderwijssysteem er in de jaren vijftig er niet heilig van overtuigd was geweest dat kinderen met hun rechterhand moesten schrijven? Hoofdonderwijzer op de basisschool van ons dorp? Boekhouder op de plaatselijke meubelfabriek De Ster? Filiaalhouder van Albert Heijn?
Tijdens het uitzoeken van wat schilderijen van mijn tien jaar geleden overleden vader stuitte ik onlangs op een grappig kinderportret en profil, dat hij ergens rond mijn tweede of derde levensjaar

Piet Mulder (1919-2001): Tekenend jongetje (Reinjan), ca. 1952

moet hebben gemaakt. Een blond jongetje in een blauw truitje.
Ik was er even stil van.
Dat was ik.
Ik ken het portretje al veel langer, het moet lange tijd in mijn ouderlijk huis hebben gehangen, maar vreemd genoeg wist ik tot voor kort niet beter dan dat ik op het schilderij met een of ander raar plankje of blokje zit te spelen.
Pas nu zie ik dat ik mij al die jaren heb vergist. Het jongetje zit aan een laag tafeltje, je ziet nog net een punt, en hij zit… te schrijven of te tekenen. Ik heb zoiets als een bloknootje voor me liggen, en daar krabbel ik letters of tekens op.
Waarom heb ik dat nooit eerder zo gezien? De enige reden die ik kan bedenken is  dat ik op het schilderij met mijn linkerhand schrijf. Ik ben daar nog links. Ik herken wat ik doe niet als schrijven.
Uit de verhalen van mijn moeder weet ik dat ik aanvankelijk ‘links’ moet zijn geweest. En zelf kan ik me de vele, moeizame jaren op de lagere school herinneren, waarin dat er uiteindelijk moet zijn uitge- slagen. Vooral de derde en vierde klas van onze dorpsschool kan ik me niet anders herinneren dan als een onophoudelijke hel. Middag na middag zat op gelinieerd velletjee letters te… tekenen, zo netjes en regelmatig mogelijk, met mijn tong uit de monden – maar als ik eindelijk klaar was, en naar voren ging om de meester het resultaat te laten zien, ging er meteen met een grote grijns een zware streep doorheen.
‘Over! Veel te slordig.’
Wat haatte ik, alleen al daarom, de lagere school. Weg wilde ik uit dat dorp, zo snel mogelijk, naar een land waar ze op andere dingen letten dan op schoonschrijven.
Nog altijd mis ik regelmaat wanneer ik iets met de hand probeer te schrijven. Mijn rechter. Wanneer ik ergens mijn handtekening zet, schiet iedereen in de lach. Is dat een handtekening? Ja, dat is een handtekening.
Als er later geen typemachines en computers waren geweest die mij uit mijn lijden hadden verlost, zou ik nu waarschijnlijk nog niet kunnen schrijven en mijn leven als actief analfabeet slijten.
En dan zou ik misschien nog wel altijd willen dat ik weer dat ongecompliceerde, linkshandige jongetje was, op dat pas weer opgedoken schilderij.