Das Zahngold Reinjan Mulder’s Nieuws- en Advertentieblad

Door Reinjan Mulder
Was ik al zo lang niet meer op het Boekenbal geweest?  Als de dag van gisteren herinner ik me boekenbals waar je als journalist gezellig door een kwieke Henk Kraima en zijn ‘aanhangsel’ (CPNB-woord voor ‘vrouw’) in de ingang werd welkom geheten – waarna je een over het algemeen amusant en leuk programma kreeg voorgeschoteld, waarover je later al dan niet een stukje schreef voor je krant.

Knieval voor Kraima

Wat is er sindsdien met de CPNB gebeurd? Dit jaar had ik laten weten een reportage te willen maken voor het Cultureel Persbureau, maar het resultaat was een uitvoerig draaiboek in mijn mailbox, een ‘persprotocol’, met een enorme hoeveelheid do’s en don’t’s. De CPNB blijkt tegenwoordig een vlijmscherp onderscheid te maken tussen ‘genodigden’ en pers, pardon: ‘geaccrediteerde pers’. Alsof Zwagerman, Van Dis, Midas Dekkers en Ramsey Nasr nooit in kranten schrijven. Geaccrediteerde pers, zo wist het CPNB draaiboek mij te melden, is op het bal verplicht een legitimatie bij zich te dragen, en moet ook permanent voor iedereen als pers herkenbaar zijn door middel van een zogeheten ‘persbadge’. Deze opzichtige badge, de nieuwste variant van de jodenster, moesten we van de CPNB ten allen tijde ‘duidelijk zichtbaar’ dragen, zodat er nooit enige twijfel zou zijn wie van ons erbij hoorde, bij het bal, en wie niet.
Ik schrok me dood.  Mochten de ‘gasten’ zich nog altijd ongedwongen en open met elkaar mengen, wie als pers te boek stond moest tegenwoordig kennelijk netjes zijn plaats weten, en de hele avond op behoorlijke afstand van de echte mensen blijven. Aan het begin van de avond, aldus nog steeds het persprotocol, zou de pers ‘achter de dranghekken aan weerszijden van de rode loper’ gedurende 50 minuten een onbeschaamde blik op de beau monde worden gegund, waarna het krantenvolk heel snel meer dan uur moest oprotten: ‘om een goede en veilige doorstroom te bevorderen’. Alsof ik het grootste veiligheidsrisico was…
Pas één uur en 10 minuten later werd de pers dan weer stipt in Café Cox, het moderne perskamp, terug verwacht, om vandaar onder ‘begeleiding’ naar het Boekenbal te worden gebracht.
Ik ben al sinds mijn vierde jaar niet meer onder begeleiding ergens heen gebracht.
En dan mochten we naar het feesten kijken. Totdat de klok één zou slaan. Want dan, als het feest net gezellig begon te worden en de eerste gasten begonnen te dansen, kreeg het onderkruipsel dat aan de persbadge herkenbaar was, van het protocol het bevel het bal te verlaten, waarschijnlijk uit angst dat iemand er de volgende morgen verslag van zal doen wie na afloop met wie naar huis is gegaan, en wie zoals gewoonlijk weer veel te lam was om zonder ongelukken zijn fiets te bestijgen. Cinderella moest haar biezen weer pakken.
Ik zag de volgende dag toch nog een paar kleine verslagjes van het Boekenbal in sommige kranten. Wonderlijk: kennelijk zijn er journalisten die er zo graag bij willen horen, bij het bal, dat ze er niet voor terugschrikken om zich vrijwillig door de CPNB tot tweederangs burgers te laten vernederen.